Week 5 na de kaakoperatie: hunkeren naar alles wat niet mag

Dinsdag ben ik bij de orthodontist geweest. Toen hij zei dat ik strakkere elastieken kreeg om mijn onderkaak naar rechts te schuiven hield ik mijn hart al vast. “Kan ik dan nog wel met een lepeltje eten?” Gelukkig stelde hij me gerust dat ik de elastieken eruit mag halen om te eten. 

 Mijn nieuwe elastieken. Ook zie je de hechtingen nog goed zitten

Het maken van bovenstaande foto's ging natuurlijk wat klungelig. Zoals alles eigenlijk. Mijn ortho Koen vertelde me nog dat hij mijn blog zo goed vond, maar dat ik de naam van mijn kaakchirurg verkeerd had vermeld. Ik dacht dat hij me voor de gek hield en ben het thuis gaan opzoeken op internet. Ik ben nou eenmaal een eigenwijsje die alles tot in de puntjes uitzoekt (behalve de naam van mijn kaakchirurg dan, blijkbaar). En ja hoor: hij heet Herman. Geen idee hoe ik bij Henk ben gekomen, maar ik vind dat deze vergissing hem geen eer aan doet. Hij is namelijk een zeer kundige, zorgzame en medelevende arts die me vanaf het begin gerust heeft gesteld. Petje af voor Herman, dus!

De nieuwe elastieken schopten mijn plannetje om woensdag weer te gaan werken tamelijk in de war. Ik had niet verwacht dat ze me zo’n pijn gingen opleveren. Na een slechte nacht heb ik dan ook besloten om toch maar weer aan de pijnstillers te gaan en het werk een dagje uit te stellen. Sinds donderdag werk ik halve dagen. Ik ben nog niet bepaald alert en heb zodra ik thuis kom een middagdutje nodig, maar het geeft me in ieder geval weer wat structuur en betekenis en ik vind het leuk om mijn collega’s weer te zien.

Het herstel gaat nu steeds langzamer en ik ben nog niet bepaald in topvorm. Ik ben dus ook maar gestopt met de dagelijkse photoshoots. Wel beginnen de hechtingen langzaam op te lossen en heb ik regelmatig losse knoopjes in mijn mond. De mondhygiënist had al voorspeld dat dit zou gaan gebeuren zodra ik weer wat vaster eten zou gaan eten. Sinds vorige week kan ik met een lepeltje eten, wat praktisch betekent dat ik alles kan eten wat ik direct zonder te kauwen kan afslikken. Ik heb al (prakjes) vlaai gehad, chocoladepudding, pasta, curry en pureetjes, maar toch begon donderdag de onvrede en het ongeduld alweer. Ik wou dat de zwelling wegging, dat mijn gevoel in mijn onderlip en kin terug kwam en ik hunkerde naar crunchy eten, het liefst chips. Oh wat verlang ik naar chips! Ik kan me niet herinneren dat ik dit ongezonde maar o zo lekkere goedje ooit een week niet heb gegeten, laat staan 5 weken. En ik had eigenlijk het liefste ook nog een lekker wijntje erbij. Zo’n krachtige, op hout gelagerde wijn. Maar ook dat smaakt nergens naar door de Perio-Aid. 

Waarom zijn wij mensen toch zo snel geneigd te focussen op het negatieve en te streven naar meer?  Dit is toch wel mijn grootste uitdaging. Ik bedoel, ik doe al zoveel om niet depri te worden: ik praat over mijn gevoelens (zet ze nota bene op internet), zorg voor structuur, eet gezond en heb elke dag beweging, gezelschap en afleiding. Ik ben zelfs naar de kapper geweest voor een frisse coupe die past bij mijn nieuwe lange gezicht (ja, ook de kapper vond dat ik een lang gezicht heb). Toch vind de meeste afleiding onderuitgezakt op de bank plaats, omdat ik de energie niet heb voor iets anders. En zeg nou zelf, wat is nou een bankhangmoment zonder een zak chips? 

Gelukkig was mijn stemming in het weekend weer in positieve zin veranderd. Ik jojo de laatste tijd nogal tussen extremen. Waar ik donderdag nog zei: ik ga mezelf dus echt niet kwellen door naar een food truck festival te gaan, liep ik zaterdag blij te paraderen op ditzelfde festival, met een bak yoghurt met fruit in mijn hand. Eten in het openbaar, ook iets dat ik eerst echt niet zag zitten; ik draaide er zaterdag mijn hand niet voor om. Met het lekkere weer van dit weekend was het natuurlijk genieten geblazen: lekker buiten eten en 's avonds bij de vuurkorf zitten. En wat nog wel het allermooiste was: ik heb een zachte  chipsvervanger gevonden: kroepoek. Nomnomnom!