Het
is inmiddels al een maand na de operatie. Wat is dat snel gegaan!
Afgelopen
dinsdag moest ik weer op controle bij de mondhygiënist en kaakchirurg. Vanaf nu minderen echter de
controles en ik hoef deze week dan ook niet te gaan. Wel moet ik vandaag naar de
orthodontist, die mag beslissen of mijn elastiekjes eruit mogen. Ik maar hopen
en wachten tot die stomme elastiekjes eruit mogen, want dan kan ik mijn mond ver
genoeg open doen om met een lepeltje te gaan eten. Ongeduldig als ik ben is het me gisteren toch al gelukt om desondanks de elastieken met een theelepeltje vast voedsel naar binnen te krijgen. Het einde van het irritant lang durende proces van smoothies en soepen zeven, hoera! Wat heb ik genoten van een
stuk aardbeienvlaai en een bord macaroni bolognaise à la Luc. Het zag er niet uit en het duurt lang voordat het eten op is, maar ik was zo blij
als een klein kind. De pijn in mijn buik en kaken erna waren het meer dan waard!
Deze
positieve draai had ik ook echt even nodig door de teleurstelling van mijn heilige
kilo’s die eraf vlogen, de dagen die er allemaal een beetje hetzelfde uit begonnen te zien, de vermoeidheid en het vloeibare eten dat me flink begon tegen te vallen. Ongelofelijk wat voor een grote
rol eten eigenlijk in mijn leven speelt. Sinds
deze week voel ik ook veel meer. Mijn hechtingen trekken als ik lach, ik voel rare tintelingen en zenuwsteken in mijn kin en ook mijn kaken zijn een stuk
gevoeliger. Na een nacht slapen, waarin ik tegenwoordig vaak wakker word op
mijn zij, is alles gespannen. Bovendien heb ik flink onderschat wat zo’n
operatie met je lichaam doet en hoe lang het kan duren voordat je volledig
hersteld bent. Na een wandeling van een half uur ben ik helemaal kapot. Mijn
conditie is als sneeuw voor de zon verdwenen.
Luc met zijn twee vermoeide vriendinnen na een wandeling
Ik
was het gebrek aan voortgang een beetje moe en had even tijd nodig om te
realiseren dat deze worstelingen er nou eenmaal bij horen en ik vooral mijn
emoties daaromtrent gewoon moet uitspreken. Maar ik geef niet op en ga vooral
geen masker dragen. Ook heb ik besloten om vanaf morgen weer halve dagen te gaan werken. Ik heb gewoon behoefte aan een zinvolle besteding
van de dag. Mocht het te vroeg zijn dan merk ik dat vanzelf wel. Proberen kan altijd!
Als je het niet weet, zie je vrijwel niets meer van de operatie
Inmiddels kan ik al wat beter tanden poetsen. Het gaat allemaal nog wat
moeizaam, maar er zit vooruitgang in. Dat was ook wel nodig, want door het
spoelen met Perio-Aid heb ik een bruine aanslag op mijn tong gekregen; niet
echt een fraai gezicht. Ik hoop dan ook dat ik de Perio-Aid zo snel mogelijk de
deur uit mag gooien. Over
het algemeen moet je na een kaakoperatie voorzichtig zijn met alle activiteiten
waarbij de mond open gaat, zoals tandenpoetsen, praten, lachen en gapen. Oké, je
moet het niet pushen, maar ik ben ervan overtuigd dat het goed is dat ik al
vanaf het begin een beetje eigenwijs ben, praatjes heb en uitgebreid lach, ook al doet het soms wat pijn. Oefening baart kunst!
Mijn lach is nog niet helemaal soepel en ziet er soms nog wat ongemakkelijk uit, maar hij is wel degelijk aanwezig!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten