Week 2 na de kaakoperatie: liever mindfulness dan medicatie

Dinsdag moest ik naar de mondhygiënist en op controle bij de kaakchirurg. Het herstel gaat erg voorspoedig. “Nu zie je hoe je fysiek en mentaal in elkaar steekt. Dit is niet niks en je lichaam is keihard aan het werk geweest om dit te bereiken”, waren Wim’s complimenteuze woorden. Ook de chirurg was positief en gaf een go voor lossere elastieken. De druk en spanning in mijn kaken waren direct een stuk minder en ik kan hierdoor mijn mond al een beetje opendoen. Bovendien mocht ik stoppen met de antibiotica en was het geen probleem dat ik de Ibuprofen wilde afbouwen. Superpositief dus! 

De zwelling en het gele wordt met de dag minder

Toen ik vroeg wat ik al weer allemaal mocht waarschuwde Wim me om dit alles niet te onderschatten. Ik werd deze week dan ook met de neus op de feiten gedrukt. Naast dat ik me nog steeds erg zwak, duizelig en vermoeid voel en last heb van geheugen- en concentratieproblemen kreeg ik ook last van hartkloppingen en maagproblemen. Ik ben al buiten adem van het voorbereiden van een soepje en toen ik een mailtje aan het typen was, lukte het me gewoon niet om de woorden te vinden die ik zocht. Dat frustreert me enorm. Ik weet heel goed waar die reactie vandaan komt: ik heb de neiging mijn identiteit te spiegelen aan wat ik presteer in plaats van wie ik ben en wat mij happy maakt. Gelukkig ben ik daar al een hele tijd actief mee bezig en is die neiging steeds minder, maar nu mijn geheugen me in de steek laat maakt me dat toch onzeker. Vroeger stond op mijn CV de eigenschap ‘perfectionistisch’ als een soort eretitel, maar eigenlijk had ik net zo goed kunnen opschrijven ‘angstig en lage eigenwaarde’. Ik heb inmiddels geleerd dat perfectionisme een bijproduct is van denkfouten, die je moet erkennen en aanpakken. Maar nu komt dat strevertje in me weer naar boven en merk ik dat ik de strijdbijl met mezelf nog niet helemaal heb begraven. Voor mij voelt het toch al snel als falen als ik ergens niet toe in staat ben en ik vraag me al snel af wat anderen ervan zullen denken. Dit doet me denken aan een les uit de mindfulness: pijn x weerstand = lijden. Het komt erop neer dat ik in plaats van weerstand te geven tegen de pijn en ongemakken, in de vorm van moet- en streefgedachten, de aandacht moet leggen bij het goed voor mezelf zorgen. Want wat heeft het nu voor zin om te vechten tegen iets dat ik nu eenmaal niet onder controle heb en te streven naar iets dat nu eenmaal even niet mogelijk is? 

Volgens de anesthesist van het ziekenhuis hoef ik me geen zorgen te maken en verdwijnen deze effecten zodra de anesthesiemedicatie is uitgewerkt. Onduidelijk is echter wanneer dat het geval is. “Bij de één na een week, bij de ander duurt het heel lang”. Ook wat heel lang is, kunnen ze me niet vertellen. Wat in ieder geval belangrijk is, is goed eten, drinken en bewegen. Ook Wim legde uit dat mijn lichaam nu alle energie gebruikt voor het herstel, en denken kost teveel energie. Ik blijf me dus maar richten op het goed voor mezelf zorgen en luisteren naar mijn behoeften. 

Maar wat als ik nu behoefte heb aan een mals biefstukje, een zak friet of een lekkere pizza?