De pijn valt me nog mee en is met ibuprofen over het algemeen goed te doen. De zwelling is al flink afgenomen en mijn wangen, kin en nek zijn inmiddels van blauw naar geel gekleurd overgegaan. Wat wel lastig is, is dat mijn onderlip en kin nog geheel doof zijn. Wel voel ik al tintelingen, een goed teken. Hoe lang het precies duurt voordat het gevoel terugkomt verschilt van een paar dagen tot een jaar. Let’s hope for the best.
Mijn energie is nog ver te zoeken, maar ik zie wel met de dag vooruitgang. De nachten zijn het ergst. Wanneer ik lig is de druk op mijn hoofd erg groot. Ook heb ik spierpijn door lange tijd bewegingloos op de operatietafel te hebben gelegen. Door de narcose heb ik last van geheugenverlies en kan ik soms moeilijk op woorden komen. Ik kom af en toe wat warrig over en kan me moeilijk concentreren. Ook heb ik de eerste dagen flink liggen ijlen van de koorts en was ik vaker misselijk en duizelig.
Door middel van strakke elastieken worden mijn kaken in de juiste stand gehouden. Man wat voelt alles strak. Dit maakt eten er natuurlijk niet gemakkelijk op. Praktisch gezien eet en kwijl ik als een baby en ben ik ook net zo snel uitgeput als een baby. Om genoeg energie binnen te krijgen probeer ik om de twee uur wat te ‘eten’, zoals een babypapje met geitenmelk, soepje of nutridrink. Daarna ben ik moe en ga ik weer slapen.
Keep up the spirit
Ik zie het leven als een groot avontuur. Ook dit hele traject is voor mij een avontuur, alleen is dit er een die ik ben aangegaan gedreven door pure noodzaak. Een avontuur dat enerzijds veel onzekerheid, twijfel en angst heeft opgeroepen, maar anderzijds ook hoop. Want ik ben overtuigd en vastberaden over het toekomstige resultaat. De weg erheen zal alleen wel veel kracht kosten. Niet alleen lichamelijk, maar ook vooral mentaal. Door de pijn en de dagelijkse frustraties te accepteren en met humor te bekijken maakt het me een stuk gemakkelijker. Zo levert mijn ultieme pokerface, of zoals Luc het noemt ‘no-expression-face’ grappige taferelen op. Ik lach letterlijk als een boer met kiespijn. Ook het tanden poetsen, met mijn schattige mini-mouse babytandenborstel die ik van Wim kreeg, ziet er hilarisch uit.
Iedere stap vooruit, hoe klein ook, wordt gevierd. Zo was ik stiekem best trots dat ik vanaf dag één al zelfstandig uit mijn babydrinkbeker kon ‘eten’. Ik leef bij de dag en probeer van de kleine momentjes te genieten. Zoals van Pepper, de hond van mijn schoonouders, die niet van mijn zijde weg te slaan is, en mijn blauwe plekken likt. Of van het buiten zitten tussen de fluitende vogels. Het feit dat niets moet geeft toch een soort gevoel van rust. Even terug naar de basis: eten, drinken en slapen. Puur luisteren naar mijn behoeften en daar zo goed mogelijk op inspelen.
Nog het meest onmisbaar is de steun en betrokkenheid van mijn omgeving. Ik kreeg bij thuiskomst direct een warme deken over me heen, letterlijk en figuurlijk. Luc houdt mijn hand stevig vast en mijn schoonmoeder Wilma zorgt supergoed voor me. Ze denkt overal aan en legt me helemaal in de watten. Ik krijg af en toe bezoek en veel lieve berichtjes en kaartjes. Vandaag kreeg ik zelfs een mooi boeket bloemen van mijn collega's. Vooral de mega-kaart van mijn schoonzusje deed me even een traantje wegpinken. Ze had er allemaal reminders ingeschreven waarvoor ik dit allemaal doe. We’ll walk this road together!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten