Operatie & opname

Om 7:00 uur moest ik me melden bij de afdeling opname. Al snel werden we met een grote groep opgehaald om naar de Nuchter Unit te gaan, waar we het mooie blauwe operatiehemd aan mochten doen. “Haal meisje bedje 7 maar op”, hoorde ik, en toen werd ik als een koningin in bed vanaf de afdeling opname door de gangen van het ziekenhuis gereden. Een sexy douchemuts maakte mijn outfit vervolgens compleet.
Ik vond het opvallend met hoeveel verschillende mensen ik te maken kreeg. Allemaal vragen ze opnieuw je naam, geboortedatum en of je ergens allergisch voor bent. Eerst lig je nog een tijdje te wachten op de holding. Ik moest nog lachen om de man naast me die al keihard aan het snurken was voordat hij de narcose kreeg. Als laatste werd ik naar de operatiekamer gebracht. Ik was verrassend kalm en was eigenlijk best nieuwsgierig naar wat er allemaal om me heen gebeurde. Mijn bloeddruk werd gemeten, er werden plakkers op mijn borst en zij aangesloten op apparatuur voor het monitoren van mijn ademhaling, temperatuur, nierfunctie en hartslag  en ik kreeg mijn infuus. Herman keek intussen naar de foto’s van mijn kaken die ophingen, en de andere kaakchirurg speelde met de gipsafdruk van mijn gebit. Ik vroeg nog hoe ver mijn kaken naar voren werden gezet. “Ongeveer 1 cm”, zei Herman. Toen ik het infuus kreeg moest ik lachen om het branderige gevoel tussen mijn benen, ik vroeg nog of dat normaal was. Vervolgens kreeg ik een kapje over mijn mond en toen werd mijn zicht al snel steeds waziger. Het moment van wegvallen kan ik me niet meer herinneren. 

Het volgende dat ik me herinner is dat ik wakker werd op de recovery. Het was ongeveer 14:00 uur. Ik dacht: zijn ze nu nog bezig of zijn ze al klaar? Ik was nog niet volledig bij bewustzijn. Ik voelde een slangetje in mijn neus voor extra zuurstof. Ook merkte ik dat mijn ondergoed verdwenen was. Het bleek dat ik een blaaskatheter had in verband met de duur van de operatie (5 uur). Tot drie keer toe kwam dezelfde verpleger aan mijn bed vragen aan anderen wat ik er nog deed. Ik begon me langzaam af te vragen of alles goed was gegaan en had behoefte aan geruststelling. Om 15:30 werd ik dan eindelijk naar de verpleegafdeling gebracht. Daar had ik het even moeilijk, want wat duurde het toch lang voordat Luc en mijn ouders er waren. Bleek dat ze vergeten waren ze te bellen. Toen ze er eenmaal waren had ik al snel praatjes, maar was net zo snel ook weer vermoeid. Ik weet nog dat ik vroeg of mijn mond open hing, maar dat was niet zo. Ik moet natuurlijk nog wennen aan de nieuwe stand van mijn kaken. Rond 19:00 lag ik te slapen.

’s Avonds rond 21:00 kwam de kaakchirurg nog aan mijn bed. Hij vroeg hoe het ging. “Goed, moe wel.” Hij zei dat alles goed was gegaan, perfect zelfs. Precies zoals ze gewild hadden. Wat fijn om te horen. Ik slaap met een gerust hart verder. Midden in de nacht word ik wakker en begin ik me te vervelen. Ik check nog even Facebook. Godsamme, waarom heb ik zoveel pagina’s over eten en recepten geliked? Ik leg het maar weer snel weg. Die nacht heb ik nog vaak bloed in mijn mond en neus. Om de zoveel uur wisselden de verplegers van de wacht. Ik trok steeds letterlijk aan de bel om mijn gezicht te koelen of te drinken. Even goed naar mijn behoeften luisteren, dacht ik.

In de ochtend kreeg ik een trombose spuit in mijn buik en ging de katheter eruit, een raar gevoel maar niet pijnlijk. Het moet maar even. Er zou een diëtiste langskomen maar dat was misgegaan. De verpleger regelde gelukkig dat ze toch last minute kon langskomen. Ik hoorde hem nog zeggen: “Het is een lichtgewichtje.” Nadat de diëtiste was langs geweest om de drinkvoeding te regelen werd ik met de rolstoel naar de poli kaakchirurgie gebracht. Ik was erg zwak in de benen en kon niet zelfstandig lopen. Ik zat helemaal te shaken, door koorts en ik denk ook deels door de spanning. Eerst moest ik in de scan, waarop je alle plaatjes en pinnen goed zag zitten. Wat een vakwerk in mijn mond. Ik vond het wel cool om te zien, maar was vooral erg blij met de geruststellende woorden van Wim en Herman. De kaakchirurg zei nogmaals dat het zo goed was gegaan, terwijl hij mijn schouders masseerde. Wim reinigde mijn mond, wat heel fijn aanvoelde. Heb je nog vragen? Nee, ik ben eigenlijk tot in de puntjes voorbereid. “Nu is het overleven”, zei Wim. Tot vrijdag!