Dinsdag ben ik bij
de orthodontist geweest. Toen hij zei dat ik strakkere elastieken kreeg om mijn
onderkaak naar rechts te schuiven hield ik mijn hart al vast. “Kan ik dan
nog wel met een lepeltje eten?” Gelukkig stelde hij me gerust dat ik de elastieken eruit mag halen
om te eten.
Mijn nieuwe elastieken. Ook zie je de hechtingen nog goed zitten
Het maken van bovenstaande foto's ging natuurlijk wat klungelig. Zoals alles eigenlijk. Mijn ortho Koen vertelde me nog dat
hij mijn blog zo goed vond, maar dat ik de naam van mijn kaakchirurg verkeerd
had vermeld. Ik dacht dat hij me voor de gek hield en ben het thuis gaan opzoeken op
internet. Ik ben nou eenmaal een eigenwijsje die alles tot in de puntjes
uitzoekt (behalve de naam van mijn kaakchirurg dan, blijkbaar). En ja hoor: hij
heet Herman. Geen idee hoe ik bij Henk ben gekomen, maar ik vind dat deze
vergissing hem geen eer aan doet. Hij is namelijk een zeer kundige, zorgzame en
medelevende arts die me vanaf het begin gerust heeft gesteld. Petje af voor
Herman, dus!
De nieuwe
elastieken schopten mijn plannetje om woensdag weer te gaan werken tamelijk in de war. Ik had
niet verwacht dat ze me zo’n pijn gingen opleveren. Na een slechte nacht heb ik dan ook
besloten om toch maar weer aan de pijnstillers te gaan en het werk een dagje
uit te stellen. Sinds donderdag werk ik halve dagen. Ik ben nog niet bepaald
alert en heb zodra ik thuis kom een middagdutje nodig, maar het geeft me in
ieder geval weer wat structuur en betekenis en ik vind het leuk om mijn collega’s
weer te zien.
Het herstel gaat nu
steeds langzamer en ik ben nog niet bepaald in topvorm. Ik ben dus ook maar gestopt
met de dagelijkse photoshoots. Wel beginnen de hechtingen langzaam op te lossen
en heb ik regelmatig losse knoopjes in mijn mond. De mondhygiënist had al
voorspeld dat dit zou gaan gebeuren zodra ik weer wat vaster eten zou gaan
eten. Sinds vorige week kan ik met een lepeltje eten, wat praktisch betekent
dat ik alles kan eten wat ik direct zonder te kauwen kan afslikken. Ik heb al (prakjes)
vlaai gehad, chocoladepudding, pasta, curry en pureetjes, maar toch begon donderdag de
onvrede en het ongeduld alweer. Ik wou dat de zwelling wegging, dat mijn
gevoel in mijn onderlip en kin terug kwam en ik hunkerde naar crunchy eten, het liefst
chips. Oh wat verlang ik naar chips! Ik kan me niet herinneren dat ik dit ongezonde maar o zo lekkere goedje ooit een week niet heb gegeten,
laat staan 5 weken. En ik had eigenlijk het liefste ook nog een lekker
wijntje erbij. Zo’n krachtige, op hout gelagerde wijn. Maar ook dat smaakt nergens naar door
de Perio-Aid.
Waarom zijn wij mensen toch zo snel geneigd te focussen op het
negatieve en te streven naar meer? Dit is toch wel mijn grootste uitdaging. Ik
bedoel, ik doe al zoveel om niet depri te worden: ik praat over mijn gevoelens
(zet ze nota bene op internet), zorg voor structuur, eet gezond en heb elke dag
beweging, gezelschap en afleiding. Ik ben zelfs naar de kapper geweest voor een
frisse coupe die past bij mijn nieuwe lange gezicht (ja, ook de kapper vond dat
ik een lang gezicht heb). Toch vind de meeste afleiding onderuitgezakt
op de bank plaats, omdat ik de energie niet heb voor iets anders. En zeg nou zelf, wat
is nou een bankhangmoment zonder een zak chips?
Gelukkig was mijn stemming in het weekend weer in positieve zin veranderd. Ik jojo de laatste tijd nogal tussen extremen. Waar ik donderdag nog zei: ik ga mezelf dus echt niet kwellen door naar een food truck festival te gaan, liep ik zaterdag blij te paraderen op ditzelfde festival, met een bak yoghurt met fruit in mijn hand. Eten in het openbaar, ook iets dat ik eerst echt niet zag zitten; ik draaide er zaterdag mijn hand niet voor om. Met het lekkere weer van dit weekend was het natuurlijk genieten geblazen: lekker buiten eten en 's avonds bij de vuurkorf zitten. En wat nog wel het allermooiste was: ik heb een zachte chipsvervanger gevonden: kroepoek. Nomnomnom!
Lieve Esther, ik leef met je mee. Maar je doet het zooo goed, complimenten. Steeds een beetje vooruit maar niet snel genoeg. Zo menselijk dat gevoel. Zet hem op kanjer x
BeantwoordenVerwijderenLieve Esther, ik leef met je mee. Maar je doet het zooo goed, complimenten. Steeds een beetje vooruit maar niet snel genoeg. Zo menselijk dat gevoel. Zet hem op kanjer x
BeantwoordenVerwijderen